از دو هفته بدین سو با سفر دو روزۀ جان کری وزیر امور خارجۀ امریکا به افغانستان، بحث قرارداد امنیتی امریکا_افغانستان داغتر از گذشته شده است و جالب اینجاست که اخیراً ناتو نیز رئیس جمهور کرزی را به دلیل انتقادات تندش نسبت به عملکرد نیروهای خارجی در افغانستان تهدید به قطع کمک ها نموده است؛ که به نظر میرسد این هم از جمله فشارهای است که برای پذیرش قرارداد امنیتی با واشنگتن بر دولت افغانستان وارد میشود.
این فشارهای خارجی بر دولت افغانستان در حالی صورت میگیرد که هنوز حرف و حدیث ها و مخالفت های زیادی پیرامون قرارداد امنیتی در داخل کشور جریان داشته و حتی عده ای امضای چنین پیمانی را طومار وابستگی و صلب حاکمیت ملی مردم و کشور افغانستان میدانند.
اصرار مقامات امریکایی برای امضای قرارداد امنیتی در حالی است که افغانستان طی بیش از یک دهۀ گذشته و با حضور نیروهای نظامی از 46 کشور دنیا، هنوز بوی آرامش و امنیت را در خود ندیده است. هرچند آرامشی نسبی در بعضی شهرهای بزرگ به وجود آمده است، ولی با توجه به سرازیر شدن کمک های میلیاردی جوامع بین المللی و حضور نظامی ناتو در افغانستان، انتظار بر این بود که با گذشت بیش از یک دهه، بحران خاتمه یافته و گروههای تروریستی القاعده و طالبان از بین برده شوند. اما اکنون شاهدهستیم که متأسفانه برخلاف این تصورات گروه القاعده با وجود از بین رفتن بن لادن، همچنان فعال و مخل امنیت جهانی است. گروه طالبان نیز نسبت به چند سال قبل تقویت شده است که یکی از عوامل و دلایل تقویت آن، پذیرش بعضی شرط های آنان از سوی امریکا و دولت افغانستان میباشد.
پس در چنین حالتی و با توجه به باز شدن درب های گفتگو و کنار آمدن با تروریستان دیروزی، چه نیازی به پیمان امنیتی با امریکا که خطراتی دیگری نظیر احتمال وابستگی دائمی و در خطر افتادن حاکمیت ملی کشور را در پی دارد، میباشد؟!
واقعیت این است که اگر دولت های عضو ناتو طی ده سال گذشته قسمتی از هزینه های نیروهای نظامی مستقر در افغانستان را صرف بازسازی ارتش و پولیس افغانستان مینمودند، اکنون ما یک نیروی مسلح بسیار نیرومند میداشتیم. اما همین اکنون نیز نیرهای ارتش و پولیس کشور این توانائی را دارند تا امنیت مردم را تأمین نمایند. مطمئناً در نبود نیروهای خارجی، مردم مسلمان افغانستان به فرزندان و برادران دلیرشان اطمینان نموده و همکار نیروهای نظامی کشورشان خواهند بود. ولی چنانچه مردم احساس وابستگی به خارجیان را نمایند، نه تنها کمکی به دولت نمی نمایند، بلکه به سرنوشت دولتمردان نیز بیتفاوت خواهند بود. چون همگان شاهد بودیم که متأسفانه عملکرد نیروهای خارجی در بعضی اوقات خود سبب ناامنی بیشتر گردیده که میتوان به مواردی چون، کشتار کودکان و افراد ملکی بیگناه، توهین به مقدسات و عقائد مسلمانان و توهین به اجساد کشته شدگان اشاره نمود.
پس در چنین حالت نابرابری و در حالی که دولت افغانستان قادر نیست تا قاتل و یا قاتلین کودکان بیگناه را خود محکمه نماید و در حالی که هر چند وقت یک بار به مقدسات دینی مردم مسلمان افغانستان در داخل کشور و یا در اجتماع امریکا توهین صورت میگیرد، آیا امضای چنین پیمانی به نفع اسلام و مردم مسلمان ما است؟
در آخر خطاب به مسؤولان عرض میکنیم که باید بدانند که مردم شهید پرور افغانستان با عقد چنین پیمانی رضایت ندارند. و دولت مردان کشور نیز باید این مسأله را بدانند که چنانچه آنان بخواهند بر سر پایگاههای دائمی امریکا و دادن مصئونیت قضائی به سربازان خارجی، سرنوشت مملکت اسلامی ما را به معامله بگیرند، در چنین حالتی مردم غیور ما نظاره گر نخواهند بود و خشم ملت دامن سیاستمداران را نیز خواهد گرفت.
سرمقاله شماره 153 روزنامه انصار
تاریخ: 1392/8/4
لینک مطلب: https://www.ansarpress.com/farsi/1062
دلایل قیام امام خمینی/ امام خمینی به مسئله‌ی وابستگی چگونه می‌نگریست؟
